domingo, 16 de junio de 2013

Gran año para las series de TV. Walking Dead, Juego de Tronos, Hannibal...


Hace un par de días decían Steven Spielberg y George Lucas  que se acercaba un momento de cambio en Hollywood. Hace tiempo, decían, que las series de TV eran superiores a los blockbusters. Decían que pronto habrá  media docena, una docena de topetazos en taquilla. Casos como el de John Carter(muy recomendable, por cierto) y que se empezarán a bajar los presupuestos en cine. El futuro, decían, está en la TV.

Pues este es un buen momento para decirlo, si señor.



Ha sido una gran temporada para las series de TV. Sin duda.

 Hablábamos en el foro de que los guionistas de The Walking Dead no iban a tener las narices de llevar a pantalla lo que el comic presentaba en la historia del gobernador. Vaya, se han saltado algunas cosas pero podemos estar más que satisfechos. Por violencia que no sea. La 3 temporada ha sido la mejor, la más interesante, la más violenta y divertida de todas. Se ha postulado como uno de los referentes absolutos del momento.

  Juego de Tronos no ha sido nunca santo de mi devoción. Siendo impresionante, ojiplatica y descomunal, pensaba que adolecía de un grave problema de falta de ritmo y de presentar a demasiados personajes e historias a la vez. Para uno que no ha leído los libros es demasiado. Creo que esta 3 temporada ha mejorado de manera impresionante. Ha sido fantástica. Se me acabarían los adjetivos para calificar la mejora sufrida por la serie. Principalmente creo que un gran acierto ha sido centrar la acción de cada episodio en 2 de las 4 o 5 historias principales. De tal manera, durante el episodio prestas toda tu atención a lo que sucede en ese momento. Un pequeño cambio que para mi ha significado una mejora inmensa. Una 3 temporada brutalmente buena.

  PREGUNTA PARA FRIKIS Lo sucedido en la boda, al final del capitulo 9 ¿qué os parece? No he leído a fondo los comentarios pero si que he visto que las hordas de gente con granos, gafas y camisetas diciendo "George R Martin, cuida tu colesterol!" se ponían de los nervios con la susodicha escena.





  Hannibal La calidad de esta serie ha pasado de ser buena, hasta el capitulo 5 a inmejorable hasta el 12(a falta de un excitante final de temporada)

 He leído todo lo que ha escrito Thomas Harris. He visto todas las películas y ahora he visto la serie.

Harris es un escritor mediocre que ha creado un personaje insuperable. Sus novelas no dejan de ser meros entretenimientos con la gracia, la guinda, la salsa de tener a Hannibal Lecter.

Las películas son otra cosa. El silencio de los corderos es probablemente una de las mejores películas de la historia; por lo menos de su género. Hannibal es una buena película, por la que siento debilidad, un tanto excesiva pero buena. El Dragón Rojo, siendo buena, no deja de ser una más y El origen del Mal es "only for fans"(porque es floja,floja) La pretérita Manhunt, del pedante Michael Mann, es una basura mal envejecida, como todo lo que hace ese director claramente sobreestimado.

 Hannibal la serie es, para mi, una obra maestra. Alguien que conozca tan bien los personajes de los libros como yo estará disfrutando de la "reescritura" que se ha hecho de los mismos. Se les ha cambiado el nombre    a algunos, el género, donde aparecen, lo que hacen....pero siempre con un acierto asombroso. Es un "reebot" que se dice ahora, muy superior al original. Es una nueva visión, muy superior al original.

Vale que el Silencio de los Corderos es un icono insuperable, pero todo lo que sale después de eso en el cine es sensiblemente peor que esta serie.

Lo fácil hubiera sido coger el goloso personaje de Lecter y que se adueñara de la serie con todo eso que le ha hecho justo merecedor del "mejor malvado del cine" pero han tenido la sabiduría de hacer una serie que girase entorno al personaje de Graham , un personaje sobre el que han trabajado mucho. En los libros no pasa de ser  un tipo con una cierta intuición, aquí lo han dotado de graves problemas mentales, alguien inseguro, desagradable, un personaje que sufre y que no es "nada guay". Lo mejor de  todo: SE EQUIVOCA. Eso es especial. En estas series no se equivocan.

 El personaje de Hannibal, desde el principio, es un secundario muy bien llevado. No sobreactúa y no es infalible. Han cogido el personaje de Hannibal y lo han humanificado.También comete errores y, aunque es genial, no es tan genial. Además, siendo un secundario no es cargante. Se mantiene en ese segundo plano tan agradable....y con ese efecto a lo Hitchcock: Sabes que va a hacer algo y que no trama nada bueno. Lo sabes todo el tiempo.Un acierto innegable es haberse distanciado inmensamente del personaje de Hopkins. Cualquiera podría decir que no son el mismo personaje. Malkensen lo hace de maravilla, pero lo hace a su manera, no imitando a Hopkins, que sería lo habitual y que, seguramente, sería un error fatal.

También me gusta el hecho de que pasen episodios y retomen casos del principio, que no se olviden y sigan trabajando en ellos, que tengan relación y que hayan marcado a los personajes.

 La serie, además, presenta un look visual y sonoro que va entre el estilo Kubrick(planos largos, lentos, muy medidos y con una escenografía casi teatral) a lo David Lynch(con lo onírico y la subyacente interpretación de los sueños) Una estética muy pensada, con pocos  colores, muy oscuros. Una música desagradable....escenas que te hacen sentir mal, agobiado. Hay momentos de extrema violencia pero, para mi, no son lo peor. La situación de Graham, como se siente, sus sudores nocturnos, su desorientación, su angustia.....eso me hace sentir mal  a cada episodio.

Para mi, ya lo he dicho, supera a todo lo que hay de este universo(salvo el Silencio de los Corderos).

 Homeland no la he visto todavía pero todo el mundo apunta a que es una gran serie y he tenido el gusto, el placer de devorar 

The Following a la que denominaré como sorprendente en todos los sentidos. Habrá 2 temporada y no creo que pueda estar a la altura de la primera. Es más, aventuro un patinazo.

Está siendo un gran año de series.

7 comentarios:

Planta en una serie dijo...

Excelente post.

Reconozco que me cuesta mucho ponerme con cualquier serie porque es una inversión de tiempo considerable (que luego desperdicio delante del pc viendo internet o jugando de todas formas...), pero sin duda estamos ante una época dorada para las series que empezó con el cambio de siglo y continúa todavía.

Sobre juego de tronos y el episodio 9 de la tercera temporada: es igual que en el libro salvo que en papel te mencionan a veinte personajes más por el nombre que el lector ha tenido tiempo de conocer a lo largo de varios miles de páginas y te cuentan como mueren (mueren todos igual). Por lo demás es igual salvo que es mucho más bestia. Además de lo truculento propio de lo visual, las puñaladas en el vientre de la mujer de Rob se las sacaron de la manga. Es brutal.

Como mi formato preferido es el de comedia de media hora autoconclusiva he visto poca cosa que no sean series que se ajusten a esta descripción, excepción sea hecha de Juego de Tronos. Las dos que he visto han sido:

-Arrested Development: es difícil explicar a alguien que no ha visto esta serie el porque de su grandeza. Se podrían citar al reparto de personajes inolvidables, al reparto, al humor ácido tirando a lo surrealista, a sus sublimes diálogos, a las constantes referencias cruzadas internas de la serie... y aun así no sería suficiente porque muchas otras series tienen todas esos elementos y no son tan buenas. Creo que los guionistas encontraron algo especial, como la formula de la coca-cola, quizás en la proporción de los elementos o quizás haciendo algo diferente de otros productos. Para mi, unas mis comedias preferidas de toco cuanto he visto. Ahora, tras siete años de parón tras cancelación de la FOX, Netflix la ha resucitado con trece nueve episodios a cada uno más increible. Para mi solo un defecto (que no es en si mismo, pero en un mercado global como en el que estamos podría verse como tal), y es considero que es una serie intraducible e inadaptable. Hay demasiados dobles sentidos constantes y juegos de palabras. Incluso con subtítulos la veo difícil de entender en su totalidad.

-Community: otra comedia corta autoconclusiva. Basa su gran popularidad en un reparto de personajes sobresaliente y en una química en pantalla entre ellos descomunal. El humor es rápido, eléctrico e inteligente, y camina esa línea fina entre lo absurdo y lo genial. Las parodias que se hacen a lo largo de sus varias temporadas de diferentes géneros cinematográficos son de lo mejor que he visto en una comedia en televisión. El comienzo de la cuarta temporada tiene un bajón más pronunciado que un un boeing 747 sin motores ni alas, pero es lo que pasa cuando se te va el guionista principal, y siendo justos remonta el vuelo a mitad de temporada. Recomendable a más no poder. También posee el mejor capítulo de comedia de la historia de la televisión (Remedial Chaos Theory - S03E03). Lo creo honestamente. Hay que conocer a los personajes, que ya están extremadamente definidos a esas alturas de la serie, para entender todas las referencias del capítulo y sacar el máximo partido a los chistes, pero incluso sin ese conocimiento es un capítulo brillante con un guión impecable.

EL OBISPO dijo...

Bien, la respuesta a mi pregunta es la que esperaba. Putos frikis, joder. Es que jamás se entiende que las adaptaciones no pueden ser literales porque NO SE PUEDE TRASLADAR UN PUTO LIBRO a un formato diferente(serie, peli o, joder, incluso comic) pero los frikis cuando leen un libro se hacen la peli en la cabeza y si la representación no es igual que lo que su enfermiza mente ha dibujado, se quejan. A mi la escena me moló(me olía algo pero no eso) y como no leí los libros me encaja bien en la línea de la serie que, en definitiva, es lo que importa

Paiaso de Asalto dijo...

Xogo de Tronos:
Según audiencias, unha das mellores series do momento. A min gústame, e teño que dicir que hoxe é un luns triste porque non podemos ver un capítulo (que rápido pasou a tempada). Pero, como dixen moitas veces, creo que me gusta porque lin os libros antes, se non, pareceriame unha serie un pouco coxa, moi pouco tempo para cada personaxe, moitos personaxes.

Sobre a voda roxa, eu creo que estivo xenial, moi ben recreada, sepárase do guión co da esposa de Rob, que se recordo ben, non estaba na voda e segue viva (coas implicacións políticas que iso pode ter e os cambios na trama con respecto á do libro, inda que, xa que Martin anda de por medio nos guións, todo parece indicar que nos próximos volumes debemos agardar... algún desafortunado incidente co px). Pero non me pareceu mal, ó contrario, unha dose extra de violencia non lle fixo mal... juas!

O que si creo que é moito máis impactante nos libros, moito máis forte a nivel emocional, porque levas 3000 páxinas seguindo ao que parece un dos personaxes clave do libro e... zas! hostia! lin ben? é un truco de fin de capítulo? NOOOOON???

Por último dicir que, sen dúbida, esta foi a mellor tempada, e creo que é polo acerto de dividir o libro en dúas partes, co cal non fai falla unir toda a trama con pinzas. Tamén é certo que é o mellor libro ata o momento, con diferencia... e o que falta!

Paiaso de Asalto dijo...

Sobre a esposa de Robb, no libro é unha tal Jeyne Westerling, que coñece mentres fai a guerra contra os pequenos vasaios dos Lannister. Típica ferida, a filla dun señor maior fai de enfermeira, venda aquí, cura alí, sana sana e zas, braguetazo. O que lle ocorre a partir da voda roxa o teño algo olvidado, pero seguro non estaba alí.

Paiaso de Asalto dijo...

Hannibal:

...2 capítulos para rematar.

Se ben o primeiro capítulo pareceu moi prometedor, logo seguíronlle unha serie de episodios que foron quitándome as gañas de seguir coa serie. Recoñecía que os tres actores principais fan uns papeis sensacionais, así coma os secundarios habituais. Outros desentonan máis (estou pensando no siquiatra do Sanatorio para os "Criminal insane"). A calidade da serie é incrible, as imaxes, o son, algunhas escenas realmente agobiantes pero certas partes do guión chirriaban.

Logo chegou o capítulo onde coñecemos ao Chesapeake Reaper. E todo mellorou. Pouco a pouco Hannibal vai dominando e condicionando ao resto, sutilmente, o cal está moi logrado. Ben é certo que ao final é algo tramposa, como todas estas series de xente-super-super-super lista que todo lle sae ben, pero acéptase de bo grado.

Houbo un día, logo do capítulo 5 ou 6, que dixen, non a volvo a ver (creo que na cadea pensaron o mesmo e rumoreouse que non renovaba). Pero afortunadamente vin un capítulo máis... e foi suficiente. Recomendable, desagradable, as veces en exceso, pero, que se podía agardar dunha serie chamada "hannibal"???

Incrible os magníficos pratos de comida que non sabes se desexar comer ou vomitar!

Paiaso de Asalto dijo...

Community: non a coñezo, pero para min o mellor capítulo de comedia curta é o S02E01 de Os Informáticos. (sen meditalo moito... tamén está Chris Peterson!).

Planta en una serie dijo...

I'm disaaaaaaaaaabled!!!

Es cierto que es un gran capítulo... un grandísimo capítulo. Pero me quedo con S04S02: THE FINAL COUNTDOWN. Clásico!

En serio, incluso si no habéis visto nada de la serie os animo a ver "Remedial Chaos Theory", son 25 minutos de risas.

Por cierto, no me acordaba de lo de la mujer de Rob... pensaba que moría en la boda!