martes, 24 de junio de 2008

La selección USA

Para que no quede duda de que la selección que llevan es brutal paso a desgranarla tal y como hice con la española. LLegará el momento y algún puto inculto dirá la típica memez de "falta tal o falta cual" La gente es estúpida (vosotros más) y bajo esa premisa operan todos mis razonamientos


krzyzewski: El entrenador de Duke. Como siempre Usa basketball se empeña en poner entrenadores duros. Es el más respetado del basket usa. Se la pegará como todos, porque de baloncesto sabe lo justito para ir tirando. Seguirán sin saber defender un bloqueo indirecto, o una puerta atrás. Su desconocimiento y desprecio a los rivales es su mayor lacra.(después de perder contra Grecia dijeron aquello de "el nº4 nos hizo bastante daño" - el Nº4 era un tal Papaloukas, del que no sabían absolutamente nada)
Además están las tonterías propias del entrenador de turno. Rotaciones absurdas, cambios sin sentido... un pivot y cuatro aleros... dos bases y tres pivots....defensas en zona ridículas. Además están empeñados en esa mierda de hacer equipo y fuera las individualidades (fijaros cuando juegue USA como están todo el tiempo chocandose la mano y hablando constantemente).
Siempre se les echa en cara que no se lo toman en serio y que hay muchos egos... tonterías. Están más tiempo concentrados que España y están muy concienzados en su cohesión como equipo.


CARLOS BOOZER: Ala pivot de Utah Jazz. All star en las últimas temporadas. Uno de los jugadores puntales de la liga. Cuando está en forma es totalmente imparable a cuatro metros del aro. Fuerte. En competiciones internacionales se hace curiosamente pequeño, pequeño. El tipico jugador al que Pau sufre en la NBA y aquí le pasa por encima sin mirar para abajo.




CHRIS BOSH: Pivot de los Raptors de Calederón. All star titular. Año a año se ha ido ganando un sitio entre lo mejor de lo mejor. Insiste demasiado en echarse el equipo a sus espaldas y a veces eso le hace perderse en su juego. Buen tiro lejano, rápido, intenso. Mal pasador.

CARMELO ANTHONY: Una de las figuras rutilantes de la actual NBA. Su rivalidad con James pretende asemejarse a la magic vs bird. Poderoso físicamente, buen tiro, rápido, explosivo... un anotador letal. Es un personaje sacado de The wire. En las últimas citas de la selección ha sido el mejor.






DWRIGT HOWARD: Superman Howard. Pivot de los magic. Una mala bestia de la naturaleza. Sus hombros parecen una digievolución de un ser humano. Es el heredero de Shaq. Titular en el all star y actualmente en 5 más dominante de la liga. Le hizo un traje a toronto en playoff. Se va a los 20 rebotes con facilidad. Sólo sabe machacar.





JASON KIDD: El base americano más completo de los últimos 15 años. No es santo de mi devoción pero hay que reconocerle que controla. Sabe lo que se trae entre manos y no se vuelve loco. Con la selección asume un rol de lider que les viene muy bien. Esta en la cuesta abajo total de su carrera(opinión mia que no comparte el grueso de la NBA) All Star fijo y objeto de un gran traspaso este año.
KOBE BRYANT: El mejor jugador de la NBA. MVP. En las finales demostró que es humano y jugó mal. A veces le pierde su obsesión por demostrar en todas las jugadas que es el mejor.Si está concentrado es imparable. Da un poco de miedo. Berni y Ricky le enseñarán lo que es fingir faltas en ataque.


LEBRON JAMES: Bueno, después de decir que Bryant es el mejor... es dificil no decir lo mismo de James. Se le podrán achacar muchas cosas pero cuando juega bien es imparable. Su físico es incomparable con cualquier otro ser humano de este planeta. Es el choosen one de la NBA.




CHRIS PAUL: La nueva sensación de la NBA. Este año ha optado al MVP y para muchos se lo merecía. Un base muy parecido a Stockton. Rápido, ágil, buenas decisiones. En la selección lo veo perdido. Tal vez este año juegue más y mejor.





TYSHAUM PRINCE: La quinta pata de los pistons que han dominado en los últimos años. Un jugador total. Un Carlos Jimenez pero en bueno. Rebotea, defiende, anota, pasa... un swing man como llaman ahí. Es uno de esos jugadores que no es la superestrella de su equipo pero que sería titular en todos los equipos de la NBA. Un gran jugador.




MICHAEL REED: Un anotador bestial. De estilo antiguo. Un jugador que está un poco perdido por estar en un equipo perdedor, milwaukee. Habitual en el all star y entre los máximos anotadores en las últimas temporadas.





D.WADE: El heredero de Jordan. Hace un par de años fue el MVP de la final y en la liga se le considera como el verdadero heredero de MJ. Su carrera ha sufrido un grave frenazo este año pasado con una dura lesión de hombro. Temporada para olvidar en Miami. All Star titular.



DERON WILLIAMS: Para mi el mejor de los bases que han sido seleccionados. Un físico demoledor, un tiro muy fiable y determinación letal en momentos clave. Un jugador llamado a ser de lo mejor de la década.






Es un verdadero equipazo. Habrá quien diga que falta tal o falta cual. Pero sólo puede haber doce. Todos los grandes ya han pasado por la selección y ya han perdido alguna vez. El problema no son los doce que van que siempre serán muy buenos... el problema es otro.
Espero que España les gane y les gane bien. Achuchando y presionando a toda pista (viva Aito!!)¡¡¡que gran día el 16 de Agosto de 2008!!!

5 comentarios:

EL OBISPO dijo...

Estaba estropeado.... pato.........avante bah!
Ahora ya está bien. Mi ordenador es holy crap!!! no lo olvides cuando veas mis entradas.

Anónimo dijo...

PatoDISPERSODELOSCOJONES..........................clarocoñoclaro que juegan contra españa .......................el puto día 16 de agosto a las 3 de la tarde.................................. si mirás el blog verás unaa entrada dedicada a ese tema EXCLUSIVAMENTE.

Anónimo dijo...

Apúntome ao do Patodispersodoscollóns... e aclaro, o 16 é o día da unión Medusuegra (adiantándome a posibles preguntas).

Sobre esto do USA-team... pois que dicir, calquera que diga que son malos non sabe do que fala; calquera que diga que non son favoritos, non sabe do que fala; calquera que diga que pasan de todo, non sabe do que fala. Pero estou coa Suegra, seguro que perden, e eu voulle dar a solución ao mister dende aquí (que lixeirametne apunta a suegra e que non se van dignar a seguir, así que non arriscamos nada).

O que o Team-USA tiña que facer, e deixarse de g**********ces, era elexir a tres dos grandes xogadores que teñen e poñelos a xogar unha media de 39 minutos e 50segundos durante todo o campionato, tendo ao resto para:
1. Pasar o balón.
2. Coller rebotes e pasar o balón.
3. Dar moitas ostias e, se poden, pasar o balón.
4. Darlle protagonismo se algún dos outros se lesiona.
Con isto acadarían que eses "electos", pese a fallar os 10primeiros tiros, fixesen partidos de 30 puntos largos e fosen decisivos nos momentos finais. E ao resto que lles den.

O sistema actual do Team-Usa é de todos xogan exactamente 18 minutos, rotando continuamente, co cal, todos tiran os 5-10 primeiros tiros de quencemento (que están afeitos a tirar durante calquera partido NBA). As veces, algún xogador está en racha e teñen un partido mellor, pero no fondo caca-da-vaca. ¿Ou acaso Nowitzki xoga 20 minutos?

Por outra parte, o descoñecemento dos rivais ou do propio xogo (eles xogan a outra cousa), sumanse ao cúmulo de despropósitos do multitudinario equipo técnico Usa, que se pasou o mundial tomando notas (e iso son moitas notas) para non se sabe ben o que.

Deberiamos facer unha Cea Grega para revisualizar o partido.

Anónimo dijo...

Siiiiii! FUera la cena esa de la mierda de cine español y viva la cena griega.

POr cierto... me gustaría aclarar a algún manubriete que este equipo es tan bueno como el de atlanta 96, sidney 2000, toronto 94... y, sí, barcelona 92.

En el caso de Barcelona 92 se dió la casualidad de que se reunió a 11 putos cracks de la hostia... de los cuales unos cuantos ya estaban en la cuesta abajo total. Pero aquel equipo jugaba a lo mismo que juegan estos, lo que pasa es que aquellos tenían 5 marchas de diferencia respecto los rivales, ojo y los siguientes "dream team" también. El caso es que esa diferencia se ha ido reduciendo hasta desaparecer y ahora ya no son capaces de abasallar al rival con su físico(que sigue siendo mejor, pero no suficientemente) lo que quiero decir es que si hoy día juegan los jugadores del 92 contra las selecciones actuales y lo hacen de la manera que lo hicieron en aquella cita, digo y mantengo ante quien haga falta que no sólo pierden sino que lo harían de bastante, porque aquellos jugaban andando para tal y como se juega ahora.
Eran otros tiempos y esa era la clave. Ganaban de 40 porque jugaban contra gente que no estaba preparada para enfrentarse a ellos. Ahora hasta el equipo más chichipanga tiene tres jugadores que son capaces de enfrentarse físicamente a ellos y el conocimiento del juego lo es todo. Y ahí ellos fallan ahora y fallaban antes.. lo que pasa es que antes eso no se notaba.

Paiaso de Asalto dijo...

O da cea grega é para outro día... Lei Universal: "Cea convocada non se pode desconvocar"